Forum sagi opowiadań fantasy

zasady ogólnie znane, a jak nieznane to powiem, że są banalnie łatwe. Tworzymy wspólnie opowiadanie poprzez dopisywanie od jednego do kilku zdań do wcześniej napisanych. Fajnie by było, gdyby wszystko trzymało się siebie, czyli gdyby powstała logiczna fabuła i tak dalej:)
Zaczynamy?

Nad miastem wstawał właśnie piękny, słoneczny dzień. Rzesze ptaków zamieszkujących okoliczne drzewa otworzyły swe błyszczące oczy i rozdziawiły dzióbki, by godnie przywitać blade słońce wyłaniające się zza horyzontu...

[ups! to jest współczesność? zaryzykuję]

W jednym ze ślepuch zaułków uliczek dał się słyszeć metaliczny dźwięk, a chwilę później, prawie pod koła czarnego Audi, wyskoczył równie czarny kot. Wystraszył się pisku opon i schował w pobliskich krzakach. Z samochodu wysiadł elegancko ubrany mężczyzna, około trzydziestki. Przeklnął siarczyście i pochylił się by wyjąc z auta... wielką, oprawioną w skórę księgę...

..Przewertował kilka pierwszych stronnic księgi, a następnie ściskając ją mocno pod pachą, ruszył w stronę wyniosłego biurowca, tuż na rogu Gibralskiej..

Automatyczne drzwi otworzyły się przed nim z cichym szumem. Wkroczył do krainy paniądza, seksu, kłamstwa, interesu i niezawsze uczciwych zagrywek.
- Dzień dobry panie Mieczewicz. Podać kawę do biura?
Młoda, wysoka blondynka spojrzała wyzywająco na mężczyznę.
- Nie, Magdo. Ja tylko do prezesa.
Mężczyzna wsiadł do windy i wcisnął guzik "5".

Środek jakim teraz się poruszał, był niebywale luksosowy. Świecił czystością i wyrafinowaniem. Mieczewicz staną w jednym rogu windy, dokłądnie przyglądając się swemu lustrzanemu odbiciu.

Był brunetem. Miał ciemną karnacje i lekki, doskonale, wygolony zarost. Nie wyglądał na mężczyznę nałogowo ćwiczącego na siłowni, ale pociągająca budowa ciała robiła swoje, gdy spotykał na swej drodze kobiety. Spojrzał głębiej w ciemne oczy w odbiciu lustra.
Cholernie się cieszę Max, że cię wiedzę w tak dobrej kondycji. Tylko ile jeszcze tak potrzymasz w tym świecie bez magii?

[i]kiedyś będziesz musiał wrócić do starych nawyków, magia cię nie opóści[/i]
Mężczyzna oderwał wzrok od lustra i sięgnał do biurka.

Do biura wszedł starszy, siwiejący pan. Prezes Czernik.
- Max... masz to o co cię prosiłem?
Mieczewicz rozsiadł się wygodnie na krześlę stojącym na przeciwko wielkiego biurka prezesa.
- Widzisz Kaziu - Max poczuł się pewnie, ale starszy pan się skrzywił - Widzsz... mam to co chciałęś, ale nie myśl sobie, że mnie tak szybko zbędziesz.
- To znaczy? - Kazimierz Czernik posadził swój kościsty tyłek na miękkim skórzanym fotelu.
- Chcę miliona...
- W porządku.
- ...dolarów.
Prezesowi mało oczy z obit nie wyskoczyły...

-Za to... - zawołał niemal z oburzeniem właściciel pomieszczenia. - A skąd mam wiedzieć, że to właśnie ona?
Max uśmiechnął się. Wszystko szło dokładnie tak, jak sobie zaplanował. Położył księgę na biurku delikatnie muskając palcami skórę okładki i tłoczony na środku złoty napis w nieznanym języku, którego ten świat nigdy jeszcze nie widział.
-Ręczę za to - szepnął.

Poczym wyszedł z uniesioną głową z pomieszczenia, wyraznie zaznaczając swoją pozycję w tym układzie.

Prezes Czernik uniósł lewą brew w ogromnym zdziwieniu. Zerknął w stronę drzwi upewniając się, że ten stanowczo zbyt pewny siebie chłopak opuścił jego królestwo na dobre.
- Moja kochana - szepnął pod nosem przyciągając do siebie księgę - Już ty mi opowiesz jakie tajemnice skrywasz - delikatnie obrysował palcem złoty napisa na okładce.

i otworzył księgę. Grube karty zaszeleściły gniewnie, jak gdyby wiedziały, że ogląda je ktoś nieupoważniony do tego. Mężczyzna przełożył kilka stronic, ale dziwne pismo stanowiło dla niego zagadkę nie do rozwikłania. Czarne litery były smukłe, idealne i pięknie wykaligrafowane. Same w sobie stanowiły mistrzostwo. Płynnie przechodziły jedna w drugą i przez chwilę Czernik wpatrywał się w nie zachwycony.
-Panie prezesie? - zapytała nieśmiało sekretarka.
Mężczyzna potrząsnął głową. Przez chwilę był pewien, że litery poruszają się, ale gdy spojrzał na nie ponownie, były statyczne.
Uderzył pieścią w stół.
-Zawołaj go z powrotem! Oszukał mnie!

Ale Max był już daleko. Stał na światłach w centrum miasta i uśmiechał się zadowolony do lusterka. Na fotelu pasazera leżała oryginalna księga alchemii, a spomiędzy kart wystawał czek na milion dolarów. Wszystko byłoby dobrze i w należytym porządku, gdyby nie czarny kot, który siedział cicho na tylnim siedzeniu.

-Jak mogłeś?! - rozległ się głos pełen wyrzutu i oburzenia.
Mężczyzna podskoczył zaskoczony i uzmysłowiwszy sobie, kto do niego mówi w widoczny sposób się rozluźnił.
-Nie twoja zakichana sprawa - oznajmił już uśmiechnięty.
-Jak to nie moja?! - czarna kocica przeskoczyła na przednie siedzenie, po czym przybrała kobiecą postać. Jeśli przemiana z kota była dziwna i niespotykana, to jej nagość była dla tego świata jeszcze większa sensacją.

Max gwałtownie nacisnął na pedał gazu. Zapatrzył się na niczym nie skrywane ciało kobiety i starcił kontakt z rzeczywistością. Owej łączności nie tracili inni kierowcy i poczęli tąbić klksonami na biednego Maxa, który po chwili ruszył z piskiem opon.
- Cholera jasna! Wy tam zawsze gołe łazicie?
- Nie bądź niegrzeczny. Nie mam się w co ubrać, gdy następuje transmutacja.
- Mam szczęście, że szyby są przyciemniane.
Kobieta zaśmiała się, ale jej oczy z nienawiścią patrzyły na szare miasto za oknem.